Ήταν  νύχτα του 1954. Το πρώτο ταξίδι του παππού μου, του Γιάννη του Σκόρδου. Είχε μπαρκάρει πριν από δύο μήνες και δούλευε ως θερμαστής, στο  μηχανοστάσιο.

Το καράβι έφευγε από ένα λιμάνι της Ολλανδίας με προορισμό την Τρινιντάντ και μετά  την Αμερική. Ο παππούς μου πίστευε ότι θα ήταν ξεκούραστα και καθαρά όπως τα επιβατηγά καράβια. Το καράβι ήταν φορτηγό και μετέφερε κάρβουνο. Η δουλειά ήταν δύσκολη και από το πολύ κάρβουνο έπεφτε σκόνη πάνω σου και γινόσουν μαύρος.

Στην βάρδια του εκείνη τη νύχτα, πρόσεξε από το φινιστρίνι έναν μαύρο λαθρεπιβάτη.  Το ανέφερε στο υπόλοιπο πλήρωμα και δεν τον πίστευαν. Αμέσως  ενημέρωσαν τον καπετάνιο. Ήταν αδιανόητο να επιβιβαστεί ένας λαθραίος επιβάτης σε φορτηγό πλοίο. Το πλήρωμα έψαχνε τον λαθρεπιβάτη σε όλο το καράβι. Τελικά τον βρήκαν σε μια καζανιέρα, με ένα κουβά νερό και με ξερά ψωμιά. Όταν το πλήρωμα ησύχαζε, τότε ο λαθρεπιβάτης έβγαινε κρυφά από την καζανιέρα και έκλεβε ψωμιά από το μαγειρείο και έτσι τυχαία τον κατάλαβε ο παππούς μου. Όταν τον είδαν, τον λυπήθηκαν και δεν τον πειράξανε. Αντί να τον τιμωρήσουν, του έδωσαν δουλειά και συγκεκριμένα, να βγάζει σκουριές από τις λαμαρίνες.

Τέλος, από την εμπειρία του παππού μου συμπεραίνουμε ότι υπήρχαν λαθρεπιβάτες εκείνη την εποχή, όπως και στις μέρες μας.

  Γιάννης Σκόρδος