Εγώ μαζί με την τάξη μου ταξιδεύαμε με ένα μικροσκοπικό διαστημόπλοιο για 10 μέρες και μόλις φτάσαμε, πεταχτήκαμε όλοι έξω (όχι από την χαρά μας,αλλά επειδή κάποιο παιδί είχε ξεράσει μέσα στο διαστημόπλοιo).

Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν μία παράξενη αγελάδα με πράσινο χρώμα και γαλάζιες κουκκίδες. Η Καίτη πήγε κοντά της και άρχισε να την βγάζει φωτογραφίες.Όταν επιτέλους σταμάτησε, συνεχίσαμε την εξερεύνηση μας . Περπατούσαμε για περίπου 2 ώρες χωρίς να ξέρουμε πού πηγαίνουμε,με λίγα λόγια είχαμε χαθεί.

Βγάλαμε την νύχτα μας δίπλα σε ένα ποτάμι, αλλά όχι σαν τα συνηθισμένα ποτάμια με τα καταγάλανα νερά τους ,αυτό το ποτάμι αντί για νερό είχε πέτρες.

Την άλλη μέρα το πρωί όταν σηκωθήκαμε είδαμε κάποιους να μας κοιτάνε και να μας  τραβούν φωτογραφίες. Είχαμε αγχωθεί πάρα πολύ γιατί δεν ξέραμε καν ποιοι ήταν, όμως ο Σταύρος πλησίασε έναν από αυτούς τους`ανθρώπους` και άρχισε να του λέει κάτι σε μια γλώσσα που δεν κατάλαβε κανείς μας, κάτι σαν “μπλα μπλου μπλι μπλι μπαλ”.Τότε ο Λεωνίδας έβγαλε από το σακκίδιό του ένα λεξικό και μας εξήγησε τι του είπε. Του είχε πει: “γεια σου ξένε ερχόμαστε ειρηνικά έχουμε χαθεί και δεν ξέρουμε πού είναι το διαστημόπλοιό μας”.

Για να μη σας τα πολυλογώ,  αυτός  ο καλοσυνάτος `άνθρωπος` μας βοήθησε να επιστρέψουμε πίσω και εμείς για αντάλλαγμα του δώσαμε το tablet του Αντώνη!!!
Ιωάννα Καρπούζη