Αργήσαμε φέτος να ανοίξουμε το μπλογκ μας. Ανειλημμένες υποχρεώσεις…
Σας αποζημιώνουμε, όμως,  με την πρώτη ενδιαφέρουσα (και απολύτως αληθινή) ιστορία που έγραψε ένας μαθητής της Α΄Γυμνασίου, ο Λεωνίδας Τσορτανίδης. Καλή μας αρχή!

 Πάντοτε αντιπαθούσα τις γάτες, αλλά από τότε που μου συνέβη αυτό το περιστατικό, ήρθα σε επαφή μαζί τους.
Ένα χρόνο πριν, καθώς ανέβαινα τις σκάλες του σπιτιού μου, άκουσα νιαουρίσματα. Κοίταξα στο ρέμα και είδα ένα μικρό γατάκι. Η μητέρα του το είχε παρατήσει κι έτσι το πήρα για να το φροντίσω. Του έδινα γάλα με την σύριγγα και το είχα μέσα σε μια κούτα στο σπίτι. Τον ονόμασα Κοκοβιό!
Καθώς μεγάλωσε, η γιαγιά μου τον πήρε από την Αλαμανιά και τον πήγε στο Κόρθι. Στενοχωρήθηκα που έφυγε από το σπίτι. Η στενοχώρια μου πέρασε, όταν την άλλη μέρα τον είδα στο σχολείο. Όλα τα παιδιά τον αγάπησαν. Κάθε πρωί, όταν χτύπαγε το κουδούνι για προσευχή, στεκόταν δίπλα μας, για να κάνει κι αυτός. Την ώρα του μαθήματος, λιαζόταν στο μαρμάρινο σκαλοπάτι της τάξης μας, εκεί που χτυπούσε ο ήλιος. Στα διαλείμματα, όλα τα παιδιά τον τάιζαν από το φαγητό τους. Οι δάσκαλοι τον αποδέχτηκαν. είχε γίνει κι αυτός μαθητής!
Στο τέλος της χρονιάς, τον ξαναπήρα στο σπίτι. Οι υπόλοιπες γάτες του σπιτιού δεν του φέρθηκαν και πολύ καλά. Μια μέρα δεν τον βρήκα κι κατάλαβα ότι είχε κατεβεί στο Κόρθι. Όντως, όταν κατέβηκα, τον βρήκα στην πλατεία.
Μέχρι φέτος, ο Κοκοβιός μένει στο σχολείο, τα παιδιά τον φροντίζουν και κάθε μέρα τον συναντάω κι εγώ!