Η Ελλάδα, από την αρχαιότητα κιόλας, δέχεται σκληρούς πολέμους διαφόρων ειδών. Πολέμους που γίνονται με σκοπό την αποδυνάμωση της χώρας, του πολιτισμού και των ανθρώπων. Σήμερα ο πόλεμος που δέχεται είναι κατακτητικός, αλλά όχι στρατιωτικός. Είναι οικονομικός! Υποχθόνια οι αντίπαλοί της προσπαθούν να κατακτήσουν τον πλούτο που διαθέτει. Τα νησιά, ο ήλιος, το κλίμα, αλλά ακόμη και τα κοιτάσματα είναι ένας ικανοποιητικός “μεζές” για τους μεγαλοκαρχαρίες της Ευρώπης και γενικά του κόσμου. Για να το καταφέρουν αυτό, έκαναν κινήσεις κατά του λαού. Τον αποδυνάμωσαν, κόβοντας μισθούς και συντάξεις και αναγκάζοντάς τον να υπομένει τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Αυτή η ” οικονομική”  κρίση, όπως την ονομάζουν, έχει καταφέρει να δημιουργήσει άσχημα συναισθήματα και συμπεριφορές “ακραίες” , που πάντα εν καιρώ κρίσης υπάρχουν. Ο λαός έχει διχαστεί σε τέτοιο βαθμό που στρέφεται στα άκρα, είτε είναι πολιτικά είτε οτιδήποτε άλλο. Η εξαθλίωση όμως που γεννά η κρίση δεν φαίνεται σε τόσο μεγάλο βαθμό, όσο θα ήταν δυνατό, και αυτό συμβαίνει λόγω της υπερηφάνειας των ανθρώπων που βιώνουν αυτή την κατάσταση. Η πίστη τους τους έχει κρατήσει ζωντανούς σ’ αυτή τη φουρτούνα.
Αν όμως συνεχιστεί αυτός ο πόλεμος, τότε θα αναγκαστεί ο λαός να παρουσιάσει το αληθινό πρόσωπο αυτής της κρίσης. Και ας πάμε στα πιο απλά, το φαγητό και το σπίτι. Ήδη υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν τα σπίτια τους, λόγω των ανεξόφλητων δανείων. Ήδη υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν φαγητό στα συσσίτια. Ήδη υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα. Φανταστείτε να υπάρξει επιδείνωση!
Αν γίνουν χειρότερα τα πράγματα, τότε δεν θα μιλάμε για σπίτι ή για δουλειά. Δεν θα μιλάμε για εκπαίδευση ή διασκέδαση. Θα καταλήξουμε όπως στη δεκαετία του ’50, που όλοι έφευγαν για ένα καλύτερο μέλλον! Η Ελλάδα θα καταλήξει μια χώρα γερόντων. Μια χώρα παραδομένη στα χέρια των υποψηφίων σωτήρων μας, λέγοντας ευχαριστώ στα ψίχουλα που θα δίνονται για την υποτιθέμενη διάσωσή της, όπως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, που ήρθαν οι Αμερικανοί με το σχέδιο Μάρσαλ.
Όμως εγώ πιστεύω πως υπάρχουν λύσεις! Χωρίς τη βοήθεια κανενός σωτήρα, κάνοντας όμως δυνατές συμμαχίες για την αποτροπή επεισοδίων με άλλες χώρες. Αρχικά, το πρώτο που έχει να κάνει ως χώρα η Ελλάδα είναι να ελαφρύνει τους πολίτες της. Να τους δει σαν φίλους κι όχι σαν μηχανές που δίνουν χρήματα. Να γίνουν χώρα και λαός μια γροθιά. Ένας δεν έχει καμιά δύναμη, οι πολλοί όμως ναι. Έπειτα πρέπει να φροντίσει τα παιδιά της. Να τα μορφώσει κατάλληλα, έτσι ώστε να τα αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όταν γίνει αυτό, τότε θα αρχίσει να κυλάει μόνος του ο τροχός. Ο ένας θα βοηθά τον άλλο και όλοι μαζί θα βοηθήσουν τη χώρα. Η αλληλεγγύη είναι το μυστικό. Ο ήλιος, η φύση, η θάλασσα, επίσης, είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, μπορεί να τα αξιοποιήσει, χωρίς να βαρύνει το περιβάλλον.
Συμπερασματικά, το μόνο σίγουρο είναι ότι για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο της καταστροφής, χρειάζεται χρόνος, αλληλεγγύη και σεβασμός στις προσπάθειες που γίνονται για τη σωτηρία της χώρας. Και να μην ξεχνάμε ότι βρεθήκαμε ξανά σε τέτοιες δυσκολίες και τις ξεπεράσαμε, αφού όπως λέει και το τραγούδι, “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”.
Αποστόλης Βασταρδής
Γ΄ Λυκείου