Γυμνασιο-ΤΛ Κορθίου | Πώς διαλύεται μια φιλία
333
post-template-default,single,single-post,postid-333,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,select-theme-ver-3.5.2,menu-animation-underline,wpb-js-composer js-comp-ver-5.0.1,vc_responsive

Πώς διαλύεται μια φιλία

Μια φιλία , μια αληθινή φιλία (και τονίζω το αληθινή και όχι καλή) η οποία θέλει πολλή αγάπη, θέληση και εμπιστοσύνη για να δημιουργηθεί,είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να διαλυθεί. Αν όμως είναι μια απλή ή καλή φιλία, πολλοί παράγοντες μπορούν να τραβήξουν ένα τουβλάκι απο τα θεμέλιά της και να καταρρεύσει. Η φιλία (λέγοντας φιλία εξαιρείται η αληθινή) είναι σαν ένα παιχνίδι, το Τσένγκα. Είναι ένας πύργος απο τουβλάκια , αποκλείεται να μείνουν πάνω όλα τα τουβλάκια , σίγουρα θα αρχίσεις να βγάζεις απο τα πιο ασήμαντα, αλλά ο πύργος θα στέκεται. Όπως στη φιλία που ένας μικρός καβγάς ναι μεν θα είναι ένας παράγοντας που θα βγάλει ένα τουβλάκι, χωρίς όμως να διαλύσει τον πύργο. Όσο περισσότερα τουβλάκια φεύγουν, τόσο πιο δύσκολο να κρατηθεί ο πύργος , όπως κάποια ψέματα , κάποιες ζήλιες ,κάποιες κοροϊδίες βγάζουν κύρια τουβλάκια και κάνουν τη φιλία να στέκεται με δυσκολία. Ώσπου να έρθει η στιγμή που κάποιος θα τραβήξει ένα τουβλάκι και ο πύργος δεν θα αντέξει , μέσα σε ένα δευτερόλεπτο θα είναι σκόρπια τουβλάκια πάνω στο τραπέζι.Έτσι και στη φιλία ένας παράγοντας μικρός ή μεγάλος, όπως ένας καβγάς για αυτά που πιστεύεις ή μία αντίδραση για κάτι που έχεις καταφέρει, θα κάνει τη φιλία να διαλυθεί σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Πιστεύω πως, όπως στο παιχνίδι, αν αρχίσεις και βγάζεις τουβλάκια δεν ξαναμπαίνουν, έτσι και στη φιλία αν δημιουργηθούν κενά, δεν ξαναγεμίζουν. Τραβώντας ένα και μόνο τουβλάκι ο πύργος αποκλείεται να πέσει , πρέπει να φεύγουν ασήμαντα τουβλάκια στην αρχή μέχρι να βγει ένα και μοναδικό και να καταστρέψει αυτόν τον πύργο που ονομάζεται φιλία!!!
Αυγουστίνα Μάστορη

2 Comments
  • Διονύσης Μάνεσης

    9 Δεκεμβρίου 2010 at 16:33 Απάντηση

    Ωραίες οι σκέψεις και η αναλογία, Αυγουστίνα, για τη φιλία.
    Σκέφτομαι – μιας και με τρομάζει η κατάληξη της κατάρρευσης, μετά την αφαίρεση ενός … τουβλακίου – μήπως θα μπορούσαμε, βάζοντας τα τουβλάκια, να τα στερεώναμε και με καμιά συγκολλητική ουσία, για να είχαν περισσότερην αντοχή στις τρικυμίες της φιλίας.
    Ή, με άλλη παρομοίωση, να χτίζαμε όχι πάνω στην άμμο αλλά σε στέρεη βάση.

    Χαιρετισμούς.

  • Νίκος

    21 Δεκεμβρίου 2010 at 08:56 Απάντηση

    Πολύ καλές σκέψεις.Υπάρχει όμως και ο χρόνος.Αυτός δεν πρέπει να ξεχνάται.Κ. Μάνεση και εδώ βασανίζεται τον κόσμο?Αφήστε τα παιδια στην υσηχία τους.

Post a Comment