“Γαλάζιο, απέραντο γαλάζιο, ηρεμία, πολλή ηρεμία. Βουτάω μέσα στο νερό και πηγαίνω βαθιά πολύ βαθιά,πάρα πολύ βαθιά. Πηγαίνω στο βάθος όπου εκεί θα έχει φως, θα μπορώ να αναπνέω. Μακριά από τα βιβλία, μακριά από κάθε μέρος που γνωρίζω. Να υπάρχουν μόνο ψάρια,κάποια μικρά, κάποια μεγάλα, κάποια λεπτά, κάποια χοντρά. Να μπορώ να τα αγγίξω και να μη με φοβούνται. Φανταστικός κόσμος.”
Τζοντίλιο Σουλούα

“Δεν ξέρω πώς, αλλά βρέθηκα μπροστά στον καθρέφτη των επιθυμιών ως Χάρυ Πότερ. Τότε κατάλαβα πως ό,τι και να του ζητούσα θα το έβλεπα μπροστά μου, όμως ξαφνικά ο καθρέφτης άρχισε να σχεδιάζει τη μορφή ενός παιδιού. Ενός παιδιού, τόσο λυπημένου. Από το ύφος του μπορείς να διακρίνεις τι κακουχίες έχει περάσει. Πίσω του σχηματίστηκε κι ο τόπος που ζει, μια καλύβα, η μοναδική του κατοικία. Δεν υπήρχαν γονείς τριγύρω, μόνο αεροπλάνα έριχναν βόμβες, καταστρέφοντας καλλιέργειες, γόνιμους τόπους, να μην ξαναφυτρώσουν ποτέ οι καρποί που είναι απαραίτητοι για τη ζωή εκείνου του παιδιού και των ανθρώπων που ζουν εκεί.
….
Τότε, η εικόνα αλλάζει. Βλέπω το μέρος αυτό γεμάτο λουλούδια με έναν ουρανό καταγάλανο. Ο ήλιος έδινε καινούριες ελπίδες για τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Το παιδί γεμάτο χαρά,γιατί δίπλα διακρίνονται με μεγάλη ευκολία οι γονείς του. Αυτή η οικογένεια φωτίζει ολόκληρη την εικόνα.
Μακάρι να ήταν έτσι ο κόσμος.”
Γιώργος Ντούρας

” Αχ, ένας καθρέφτης! Για να φτιάξω λίγο τα μαλλιά μου! Ωχ!.. Έτσι θα αντιδρούσε ο καθένας,μόνο που σ’ αυτόν τον καθρέφτη δεν βλέπεις το πρόσωπό σου. Ο καθένας βλέπει κάτι διαφορετικό.
Εγώ μέσα σ’ αυτόν θα έβλεπα μια φιλία δυνατή. Εμένα, εμένα με τους φίλους μου,τους αληθινούς μου φίλους όμως. Αυτούς που νοιάζονται για μένα, αλλά νοιάζομαι κι εγώ γι’ αυτούς. Αυτούς που μου στέκονται σε κάθε δύσκολη ή χαρούμενη στιγμή και την περνάμε μαζί. Θα ήθελα να είμαι μαζί τους κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Όλοι μαζί ξέγνοιαστοι να κάνουμε διάφορα πράγματα, χωρίς να είμαστε κλεισμένοι μέσα στους τέσσερις τοίχους, μα έξω στη φύση.
Χωρίς να σβήσει ποτέ αυτή η φιλία. Χωρίς να χαθούμε ποτέ.”
Αυγουστίνα Μάστορη.

Μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο, ανακάλυψα κάτι φοβερό, ένας καθρέφτης στεκόταν στο βάθος, ο οποίος μου έκανε κάτι, δεν ξέρω τι, και ήθελα να τον δω και από κoντά. Όταν έφτασα μπροστά του, ο καθρέφτης είχε πάψει να έχει την αξία που όλοι ξέρουμε, δεν ήταν ένας απλός καθρέφτης, αλλά κάτι πολύ πιο μαγικό. Μέσα του φαίνοταν ένα δάσος, ένα πράσινο τροπικό δάσος, το οποίο μου άνοιγε το ενδιαφέρον για τη φύση. Πουλιά πετούσαν, ζώα προχωρούσαν ανέμελα μπας και βρούν κάτι να φάνε, συνθέτοντας μαζί με το καταπράσινο περιβάλλον ένα τοπίο ονειρεμένο. Αγαπάω την φύση, μου αρέσει όλο αυτό και ξαφνικά μπήκα κι εγώ μέσα. Άρχισα και εγώ να περπατώ στο δάσος, μη ξέροντας προς τα πού να πάω. Ένιωθα χιλιάδες φυτά να με αγκαλιάζουν απλώνοντας τα φύλλα τους. Όλο αυτό ήταν πραγματικά μαγεία. Αυτό που μου αρέσει στη φύση είναι ότι προχωράς και προχωράς και ποτέ δεν ξέρεις τη σωστή κατεύθυνση ή το πού θα σταματήσεις.
Φραντζέσκα Μανέτα